اجتماع درمانی معتادان و انواع روشهای آن

اجتماع درمانی به شکل کنونی آن نخستین بار در سال ۱۹۸۵ معرفی شد و به سرعت کارآیی خود را در درمان و توانبخشی معتادان نشان داد.بازسازی الگوهای رفتاری مخرب که در طول زندگی کسب شده است نیاز به تغییر در بافت اجتماعی داشته و به همین جهت

یک برنامه ساخت یافته و نظارتی قوی جهت درمان مسائل رفتاری هنجانی خانوادگی و عاطفی معتادان را طلب می کند. 

هدف از ایجاد تغییرات کلی در سبک و شیوه زندگی معتادان، پرهیز از مصرف مواد مخدر، ایجاد صداقت فردی، کسب مهارت های اجتماعی مفید، حذف عقاید ضد اجتماعی و رفتارهای غیرقانونی است. به منظور دستیابی به این اهداف معتادان بایست مدتی را که بسته به نوع برنامه درمانی می تواند از سه ماه تا دو سال باشد دراجتماعات مبتنی بر درمان های روان شناختی و اجتماعی زندگی کنند. محل فیزیکی این اجتماعات بسته به گروه های تحت درمان می تواند متغیر باشد مثل بیمارستان، شهرک های کوچک و...انواع روش های اجتماع درمانی
TC اجتماعی طبقاتی است و در آن بیماران با سطوح مختلف نگهداری می شوند و به وسیله کارکنانی (Staff) که ارزیابی از وضعیت بیمار و هدایت به سوی تغییر رفتار را به عهده دارند اداره می شوند. در بدو ورود هر بیمار در موقعیتی از این سلسله مراتب قرار می گیرد و رفتن به سطوح بالاتر از راه پیشرفت درمانی و مولد بودن عملی خواهد شد.اقدام به تصمیم گیری ها در مورد وضعیت بیمار، ترخیص، انتقال و اخراج به عهده پرسنل درمان می باشد.

برنامه روزانه ضمن داشتن تنوع کاملا فشرده است .ارزیابی های متعدد از برنامه های TC نشان می دهد که چنین برنامه فشرده و منسجمی برای افرادی که قبلا در موقعیت های نابسامان به هم ریخته و بی نظم زندگی کرده و شخصیتشان براین اساس شکل گرفته است منجر به عدم مصرف مواد و پرهیز از اعمال خلاف خواهد شد. یادگیری به شیوهTC به عنوان یک یادگیری اجتماعی حداقل به سه روش صورت می گیرد؛
1- یادگیری از طریق رقابت و عمل 

2- یادگیری با استفاده از فراگیر بودن شرایط و مشکلات در بین همه اعضا اجتماع 

3- یادگیری از طریق بروز دادن عواطف فردی مثل رویا، خشم، ترس، آرزوها و رویارویی با آنها